تأثیر مکمل ‌گیری کوتاه‌ مدت اسپیرولینا بر برخی شاخص ‌های استرس اکسایشی دوچرخه ‌سواران استقامتی نخبه

زمینه و هدف: هدف اصلی این پژوهش، بررسی تأثیر مکمل سازی کوتاه مدت اسپیرولینا بر مقادیر سرمی مالون دی آلدئید (MDA) و فعالیت آنزیم سوپراکسیددیسموتاز (SOD) دوچرخه سواران استقامتی نخبه بود. روش بررسی: به‌ منظور انجام این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون و پس‌ آزمون انجام شد، 14 نفر از دوچرخه سواران استقامتی (سن 1/4±20/5 سال، قد 4/33±180/21 سانتی متر، وزن 2/16±66/4 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 0/7±20/22، حداکثر اکسیژن مصرفی 2/93±71/78) با تجربه حضور در تیم ملی به ‌عنوان آزمودنی انتخاب شدند. آزمودنی ها یک هفته پیش از شروع فرآیند آزمون از مصرف مکمل های ویتامینی و یا هرگونه مکمل دیگری که حاوی مواد معدنی و ویتامینی باشد خودداری کردند. دست کم 18 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین جهت ارزیابی مقادیر MDA و SOD، از آزمودنی ها ناشتا خون گیری شد. پس از انجام پروتکل درمانده ساز پژوهش و سنجش ترکیب بدن در مرحله پیش آزمون، آزمودنی ها در دو گروه مکمل اسپیرولینا (7=n) و دارونما (7=n) که با توجه به شاخص توده بدنی همگن‌ شده بودند، تقسیم شدند. مکمل ‌ها در شکل و مقادیر یکسان (قرص های 500 میلی گرمی، 3 گرم در روز) در اختیار آزمودنی ها قرار گرفت. پس از گذشت دو هفته از شروع مکمل سازی از آزمودنی ها برای تعیین مقادیر استراحتی متغیرهای پژوهش، ناشتا خون گیری  شد. یافته‌ ها: بررسی ها نشان داد، مقادیر SOD و MDA تحت تأثیر فعالیت ورزشی افزایش می یابد و 2 هفته مکمل سازی اسپیرولینا باعث کاهش معنی دار MDA (0/05P<) و افزایش معنی دار فعالیت SOD (0/05P<) در شرایط استراحتی و پس از فعالیت ورزشی درمانده ساز در گروه مکمل در مقایسه با دارونما می شود. نتیجه‌ گیری: با توجه به نتایج به‌ دست‌ آمده می توان گفت مکمل سازی اسپیرولینا احتمالاً می تواند استرس اکسایشی دوچرخه سواران استقامتی نخبه ناشی از یک وهله فعالیت ورزشی درمانده ساز را کاهش دهد.